Wednesday, August 10, 2011

Փախուստ

   Նավակը շարժվեց.. Հեռվից նայելիս թվում էր, թե հազիվհազ ընթանում է առանց սեփական արագությամբ, նավակում նստած ժամանակ` զեփյուռը մեղմորեն մազերս էր շոյում, իսկ երբ կանգնեցի, քամին սկզբում ուժգնորեն ապտակեց, ապա սկսեց հաճելիորեն զովացնել: Թեթև գլխապտույտ զգացի, թեև ծովային հիվանդությամբ ամենևին էլ չեմ տառապում: Ուղղակի բնություննը անքան հրաշալի է, այնքան գեղեցիկ ու կախարդող, որ կեղտոտ ու մեծ քաղաքում ծնված և մեծացած մարդը չի կարողանում միանգամից յուրացնել այդ չքնաղ տեսարանը: Հանդարտ գետը, երկնագույն ջինջ երկինքը, պայծառ արևը, կանաչապատ կղզյակը, հավասարակշռությունը փոքր-ինչ խախտած շոգենավակը, երեխաների հիացած հայացքները... Միթե այս ամենը փոքրիկ հրաշք չէ: Թվում է , որ ուր որ է շոգենավը դուրս կթռչի գետից և կտանի դեպի անեզրությունը` հեռու զարգացած քաղաքակրթության մետաղե, քարե, քիմիական և մեխանիկական ճիրաններից: Անապական Մայր Բնությունը փայլում է իր ողջ շքեղությամբ և...համեստությամբ:
    Ես փորձում էի լուսանկարել բնության հրաշքները քաղաքակրթության հերթական հրաշքի միջոցով: Շրջվեցի , որպեսզի կղզյակը այլ անկյունից էլ լուսանկարեմ և նկատեցի քիչ հեռվում վառվող կրակը: Դա ամենևին էլ խարույկ չէր ու ոչ էլ փարոս, որ ուղորդում էր նավակը դեպի անհայտ ու հեքիաթային երկրներ, այլ մի քիմիական գործարան, որն իր թափոնները արտանետում էր գետի մեջ:
Բնության չքնաղ պատկերը միանգամից վերացավ. նույնիսկ քամին դադարեց տարուբերել մազերս, արևը սկսեց ավելի ուժգին այրել, իսկ շոգենավը ետ շրջվեց...
Վերադարձավ Միսաք Մեծարենցի նավակների նման, որոնք անկատար երազանքներ էին տանում : Սակայն իմ երազանքն ավելի անկատար էր, քան դժբախտ պոետինը;
Եթե երկրագնդի վրա դեռևս կուսական բնության մնացորդներ դեռ կան, ապա դժվար է գտնել դրանք: եվ եթե նույնիսկ գտնեմ, արդյո՞ք ես կարող եմ ապրել այնտեղ: ես, որ գրեթե ամեն բանից ալերգիա ունեմ և տեխնիկան, գրքերն ու ինտերնետը կյանքիս հիմնական բաղկացուցիչ մասերից մեկն եմ դարձրել:
Եթե նավակը նույնիսկ խաղտեր սահմանված ընթացքը և հայտնվեր իմ երազած վայրում, ապա շատ կարճ ժամանակ անց զգալու էի տեխնիկայի ճիչը և ցանականլու էի վերադառնալ իմ կեղտոտ, թունավոր և տհաճ քաղաքակրթության գիրկը:
Չնայած ուղղակի պաշտում եմ բնությունը,  ես 21-րդ դարի զավակն եմ....

No comments:

Post a Comment