Փոքրիկ Ռեմբրանդտը դպրոցում ուսուցչին լսելու փոխարեն, խոզուկներ և ճուտիկներ էր նկարում իր կողքին նստած աշակերտի փայտե մաշիկների վրա: Ուսուցիչը, տեսնելով այս, բարկացավ տղայի վրա և սպառնաց, որ կպատմի վերջինիս մորը:
Կեսօրին, երբ Ռեմբրանդտը իրենց տան մոտ գտնվող բլրակի գագաթին նստած հետևում էր փողոցի անցուդարձին, հանկարծ նկատեց , որ ուսուցիչը գնում է դեպի իրենց տուն: Նա համոզված էր, որ ուսուցիչը եկել էր իր ծնողների հետ խոսելու: Մի քանի րոպե անց, Ռեմբրանդտի հայրը կանչեց որդուն , և տղան տեսավ իր ուսուցչին` ձեռքին իր նկարազարդած կոշիկներից մեկը: Ի զարմանս ապագա նկարչի, մայրը, բարկանալու փոխարեն, քնքշորեն հարցրեց.
- Տղա'ս, դու իրո՞ք ուզում ես նկարիչ դառնալ:
Ռեմբրանդտին թվում էր , թե իր սիրտը կպայթի ուրախությունից. նա ուղղակի չէր կարողանում հավատալ իր ականջներին:
Իսկ ուսուցիչը կրկնապատկեց տղայի ուրախությունը` ասելով, թե իրեն շատ են դուր եկել նրա հիանալի նկարները և ինքը ցանկանում է, որ Ռեմբրանդտը դառնա քաղաքի հայտնի նկարիչներից մեկի աշակերտը:
No comments:
Post a Comment